Chronisch Bubbel perspectief
Nico de Jager, Florys
Letterlijk in een bubbel leven? Speel eens met wat vrienden een potje bubbelvoetbal. Van voetballen zelf komt weinig terecht. Communiceren met je teamgenoten is nagenoeg onmogelijk. In je eigen bubbelbal ben je eigenlijk alleen maar bezig met jezelf: proberen te blijven staan en spelen op de man in plaats van de bal. Eigenlijk is het best een veilig spel. De bubbelbal beschermt je maximaal voor je tegenstander. Daarnaast is het superleuk om de capriolen van de medespelers te zien. Uiteindelijk is er altijd wel een winnaar: de sterkste.
Ik wil dat het beste collectief gaat scoren!
Van de Nederlanders met een chronische aandoening werkt 50%, tegenover 80% van de mensen zonder aandoening. Een fors verschil waarmee Nederland in de Europese middenmoot zit. Er is dus nog veel winst te behalen om mensen met een chronische aandoening aan het werk te krijgen en te houden.
In april van dit jaar was er een conferentie om dit probleem onder de aandacht te brengen met de veelbelovende naam ‘Zorg voor Werk. Sterk voor werkbehoud bij chronische aandoeningen’. Klinkende namen vanuit de landelijke politiek, Europese Commissie, Sociaal-Economische Raad, overheid, onderwijs, gezondheidszorg, werknemers- en werkgeversorganisaties waren uitgenodigd om met elkaar de degens te kruisen onder toeziend oog van een deskundige discussieleider. Dat alles ingeleid door twee ervaringsdeskundigen: werknemers die geconfronteerd zijn met een chronische aandoening.Eigenlijk is de vraag eenvoudig: willen we het met elkaar oplossen? Natuurlijk, maar dan moeten werkgevers en werknemers niet naar de overheid kijken, zo sprak de overheid vanuit haar bubbel. Want de overheid doet al genoeg. De overheid bedoelt dan denk ik: als het hun probleem is. Als de chronisch zieke werknemer een uitkering ontvangt van het UWV. Dán zijn er regelingen. Wat de overheid er vergeet bij te vertellen is dat zij niet thuis is als de chronische ziekte zich openbaart bij een werknemer die een arbeidscontract heeft bij, bijvoorbeeld, een klein MKB-bedrijf. Dat bedrijf moet de chronische zieke medewerker twee jaar doorbetalen en loopt daarna nog het risico op 10 jaar lang tegen hogere werkgeverpremies verzekerd te zijn. Een opmerking daarover werd door een vertegenwoordiger van de werknemers “weg gebubbeld” als onjuist. Het onderwijs bubbelde daarop dat werkgevers niet te veel in verdienmodellen moeten denken. En de discussieleider gaf verder geen ruimte meer aan het probleem, dat eigenlijk een van de kernproblemen is. Zo zijn we weer terug bij af; met name de chronische zieken natuurlijk en ook de werkgevers die kosten moeten maken. Niet de overheid, de zorg, vakbonden en het onderwijs. Want hen, zou je kunnen zeggen, levert het juist werkgelegenheid op.
Als we met Marianne Thyssen (EU-commissaris Werkgelegenheid, Sociale Zaken) mee willen gaan in haar pleidooi dat we de obstakels moeten afbreken, niemand in de steek moeten laten en iedereen recht heeft op een veilige werkplek, dan moet de pijn ook eerlijk verdeeld kunnen worden. Het pleidooi van de EU-commissaris zie ik als een pleidooi om allemaal uit onze bubbel te stappen. Dat maakt het communiceren veel gemakkelijker en het samenwerken effectiever.
Dan scoort niet de sterkste, maar het beste collectief.
Nico de Jager, Florys